آرشیف شعر

تا به کی

تا به کی بر نسل زن ظلم می شود؟
این همه تبعیض بد، گم می شود ؟
بس دیگر قتل و خشونت و ملال
تا به کی این زن، تألم می شود؟
بر زنان گفتی ضعیفه ، ناقص و
کی به چشم ات زن، بیگم می شود؟
این همه افعال و این القاب بد
عاقبت از بهر زن گم می شود؟
خود بگو خواهر، عزیزم مادرم
تا به کی نزد تو این جور ها تحلم می شود؟
تا که تو خاموش باشی، زن چنین
بی سبب بهرت تظلم می شود
راه حل این همه ظلم و ستم
مهربان بابا، تعلم می شود
( فرهت )

 

رابعه ی خیال

تا که برایت آورد تازه ترین گل لبم

دست بهار تر دهم بوسه ی عاشقانه را

شیوه ی چیدنت نگر تا که نغلتد از لبت

وه، نشود که بشکنی گل زدن جوانه را

ریشه ی آرزو تویی، شاخه ی آرزو تویی

خوشه ی آرزو تویی در دل من که رّسته ای

ره نبود مرا که تا غنچه به گلبنی زنم

بسکه تمام باغ را در تن من شکفته ای

هر نفس بهاریت بوته به بوته میوزد

نگهت زندگانیم در سخن سمن سمن

بلخ سروده میشود سبز چکامه ی «دری»

گر که ترا به بر کشد «رابعه»ی خیال من

کابل نازدانه

 

مرا به بزم غـزل های  عاشقانه بـبر

بــه یــاد کابل زیــبای نازدانـه  بـبر

 

                   فضای عشق من از توستاره باران است

                  مـــــرا به قصــۀ شبهای جــاودانــه بـــــبر     

 

به تیر مرگ، پروبال مرغکان بستند

خـــبر به شــاخۀ عــــریان آشیانه ببر

 

                  دلم گرفته زبد مستی شراب امشب

                  مرا به ســــاحل دریای بیکرانه ببر

 

دلم به یاد تو ، هر شب بهانه میگیرد

بیا وخاطره ها رابه یک بهانه بـــــبر

 

                            بــــــــــه یــادعشق پری زادگــــان رفته مرا

                            به گوچه های طرب خیز یک  ترانه  ببر

 

صـــدای بوسۀ لب های داغ خوبانرا

بـــــه گــــوش منتظرنالـــۀ شبانه ببر

 

                           خراب ساغر سرشار شعر کهزادم

                           مــــــــرا به میکدۀ شاعر زمانه ببر

استاد یوسف کهزاد 

دفتر عشق که بسته شد

ديـدم منــم تــموم شــــــــــــــــــدم
خونـم حـلال ولـي بــــــــــــــــــــــــــــــــــــــدون
به پايه تو حــروم شــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــدم
اونيكه عاشـق شده بـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــود
بد جوري تو كارتو مونــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــد
براي فاتحه بهـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــت
حالا بايد فاتحه خونــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــد
تــــموم وســـعت دلــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــو
بـه نـام تـو سنـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــد  زدم
غــرور لعنتي ميگفــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــت
بازي عشـــــقو بلـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــدم
از تــــو گــــله نميكنـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم
از دســـت قــــلبم شاكيــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم
چــرا گذشتـــم از خـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــودم
چــــــــراغ ره تـاريكــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــيم
دوسـت ندارم چشماي مــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــن
فردا بـه آفتاب وا بشـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــه
چه خوب ميشه تصميم تــــــــــــــــــــــــــــــــو
آخـر مـاجرا بــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــشه
دسـت و دلت نلــــــــــــــــــــــــرزه
بزن تير خــــــــــــــــــلاص رو
ازاون كه عاشقــــت بود
بشنو اين التماسرو

 

دشنه ی دشنام

از تیره دلی ماه شب افروز شکستند

آیــینــــه ی  آزادی  پیروز شکستند

دیوار زمستانیی سرمای  ضخیم اند

دروازه ی خورشیدیی نوروز شکستند

سنگ اند که از دشمن  بیرحم رسیدند

پا تا به سر شیشه ی دلسوز شکستند

در سینه ی ما دشنه ی دشنام نشاندند

در دیده ی ما تیر جگردوز شکستند

دستان ِ فسون گستر ِ استاد  بُـــریدند

رؤیای خوش  ِ طفل  ِ نوآموز شکستند

چشمان ِ هنر را  بکشیدند  نمایان

نخل ِ خرد از ریشه چه مرموز شکستند

تندیس شکوهانی بودای وطن را

با زلزله این گله ی کین توز شکستند

یک ملتی از خانه براندند خدایا 

افسرده و درمانده به دریوز شکستند

امروز برون از حد پیوند شکسته است

دستی که به دیروز و پریروز شکستند

بر برگ  ِ لبانت ، گل ِ لبخند چو پژمرد

در حنجره ام نعره ی جانسوز شکستند

منصور سایل شبـآهنگ

 

 

به یاد یار ودیار

 

کی فراموش شود، کابل ویرانک ما

جــــاده وشهرنو وآن پل لرزانک ما

 

با رفیقان شــــــب مهتاب زیادم نرود

تــا وبــالا شــدن تپـــۀ پغــــمانک ما

 

دلم از بیوطنی، پشت خودم می سوزد

که چه بازیچه شده، خاک غریبانک ما

 

حرص دنیا چقدر خاطره ها داد به باد

جشن آزادی وشب های چراغانک ما

 

خوش هوا بود به آن شاعرحماسه سرا

تخت رستم به سر کوه سمنگانـــک ما

 

ما به این مردم دنیای گرسنه چه کنیم

 دسـت هر دزد فتاده، به گریبانک ما

 

با یکی کاسۀ شوربا ودوسه نان فطیر

هرچـه میشد بخدا؛ عزت مهمانک ما

 

یــاد  لاندی پلو وقصه وافسانـــه بخیر

پتــــۀ صندلی وکیــــف زمستانک ما

 

نمک خوان وطن، دیدۀ شان کور کند

چــــه بگویم که شکستند نمکدانک ما

 

فارغ از کینه واز عقده واز درد و الم

چقدر لطف وصفابود، به دورانک ما

 

هـــردم از کوه خرابات صدا بود بلند

ازهـــمه نغمه سرایان غزلخوانک ما

 

دشمنان خاک مرا زیر وزبر کرد،ولی

یک دل دوسـت نیــامد به پرسانک ما

 

میـــله هــــای گل نارنج، زیــادم نرود

ســاز وآواز، بـــَــهَر گوشۀ لغمانک ما

 

موتر وبایسکیل واسپ وکراچی همه سو

چه جمع وجوش ، به بازار خیابانک ما

 

فـــرش از لاله وگل بود ، زخیرات بهار

کــوه گک ودره گک ودشت وبیابانک ما

 

میله هابودبه هرباغ وبه هرعید وبرات

قـــــــرغه وبابر واستالف وپروانک ما

 

من ندانم که در آن آتش بیداد چه سوخت

خـــانه وکــــوچه وپسکوچه ودالانک ما

 

سخن از خـــــــامۀ کهزاد به افسانه کشید

غزلش غوره بـــدل ماند، به دیوانک ما

استاد یوسف کهزاد 

 

 دوزخ دنیا

 

ای وطن ، داغترین دوزخ دنیا شده یی

بـــــرسرملت خـــود،خط چلیپا شده یی

 

تیغ فرزند خودت، سینۀ پاک تودرید

زیر پـــــای قدم خویش،تۀ پا شده یی

 

دامـــن پاک توآلـــــوده به تریاک شده

همه مجموم توگشتند که لیلا شــده یی

 

هرکجا مینگری، نقش ونگارنسب است

به تماشای خودت، غرق تماشا شده یی

 

پاره شد صفحۀتاریخ تو از دست رقیب

تنـی ویــــرانه تر ازپیکر بودا شده یی

 

دوستان جمله زمینای توسیراب شدند

تو چرا تشنه تراز ساحل دریاشده یی

 

دیدۀ از خــــود وبیگانه، قدمگاه توشد

باهمه بیکسی ات ، محرم دلها شده یی

 

بــــعد ازین طاقت فریاد ندارد دل من

باخبر باش، که بازیچـــۀ دنیا شده یی

 

قصۀ عشق تو گرم است، به هر شهر ودیار

ای وطن، با توچه گردند که رسوا شده یی

 

سالها دست نوازش بسرت کس نکشید

چقدر پیش خودت بیکس وتنها شده یی

 

تــو مپنــدار که رفتیـــــم فراموش شدی

من فدای سرت ای خاک که بی ما شده یی

 

استاد یوسف کهزاد

 

 


بیا جراح

           جراحی بکن بر میز لبهایش.

مبادا بشکند دردم

و نامم خط زند از روی لبهایش

 

  اگر جراحی ام تا صبح

                              پس ماند.

تو میدانی!؟

تبسم، خواهرم را

          بست با رخت سفید و

                                    برد از خانه

و بعد از چند روزی

                    خنده را کردند

                                   حلق آویز.

                                               او هم رفت.

و حال،

مبادا بی من او تنها شود،

                                 جراح!

و هر گاه

           هر کس و نا کس،

به من غُم غُم کند:

                   " نا مرد بود لبخند

                     تنهایش نمود آخر!"

از احسان درویش

پدرش اشک غم زدیده نریخت

  

      سال ها پیش از این، فرشته ی من
بند بر دست و مهر بر لب داشت
در نگاه غمین درد آمیز
گله ها ازسیاهی شب داشت
سال ها پیش از این ، فرشته ی من
بود نالان میان پنجه ی دیو
دیو، بی رحم و خشمگین، او را
نیزه در سینه و گلو کرده
مشتی از خون او به لب برده
پوزه ی خود در آن فرو کرده
زوزه از سرخوشی بر آورده
که درین خون، چه نشئه ی مستی ست
وه، که این خون گرم و سرخ، مرا
راحت جان و مایه ی هستی ست
زان ستم های سخت طاقت سوز
خون آزادگان به جوش آمد
ملتی کینه جوی و خشم آلود
تیغ بگرفت و در خروش آمد
مردمی، بند صبر بگسسته
صف کشیدند پیش دشمن خویش
تا سر اهرمن به خاک افتد
ای بسا سر جدا شد از تن خویش
نوجوان جان سپرد و مادر او
جامه ی صبر خویش چاک نکرد
پدرش اشک غم زدیده نریخت
برسر از درد و رنج خاک نکرد
همسرش چهره را به پنجه نخست
ناشکیبا نشد ز دوری دوست
زانکه دانسته بود کاین همه رنج
پی آزادی فرشته ی اوست
اینک اینجا فتاده لاشه ی دیو
ناله از فرط ضعف بر نکشد
لیک زنهار! ای جوانمردان
که دگر دیو تازه سر نکشد
سیمین بهبهانی

 

معجزه 


خلقت ِ زن ، خلقت ِ عشق

ای زن طلــوع روشن فـــردای من تـویی
اصـل ِ بقـا تو هستی و دنیــای من تـویی

شهکار ِ معجـزات خدا این وجود توسـت
صد بار گفتــه ام که مسیحـای من تویی

دانم ، ترا ز پیـکر من کــرده اند جــــــدا
همـزاد ِ آســــمانی و همتـــای من تـویی

یک نیم ِ من به هستی پیچیده گم شدست
یک نیم ِ پر سخاوت و پایای من تــــویی

هم تکیه گاه ِ شانهء من شانه های توست
هـم شــیمهء زلال به رگ هـای من تویی

در جــزر و مـد ِ زنــــدگی ِ بی ثـبات مـن
آن بیکـــران کـــرانهء دریـای من تــویی

با هر بهـــانه روی بیـارم اگــر به شعـر
یاقــوت آتشــین غــــزل های من تـــویی

مهتاب کیست ابر چه باشد ستاره چیست
خـورشـید من ، یگــانهء زیبای من تویی

تنها به نام توست که شب میشود سحـر
تمـــرین بامــدادی لبــــهای مــن تـــویی

گـاهی که از زیادی غـــم ، یخ زند دلــــم
آتشـفشان ِ داغ ِ نفـس هــــای من تــویی

هـرروز بیش وبیش مرا میکشی به خود
انگیـــــزهء تسـلسـل رویای من تـــــویی

هم جــامه هـای بخـت مرا بخـیه میـزنی
هم پاسـدار اطلــس و دیبـای من تـــویی

گر گفته ای نگفته نهفته ست در دلـــــم
افسانه خوان دیـــدهء گــویای من تـــویی

تهداب کاخ زندگی از سنگ صبر توست
تندیـس پر وقـار و شکیــبای من تــویی

می افگنم به پای تو من جوشـن ِ غـرور
شـرمم مبـاد هیـچ که مـولا ی من تویی

ای زن ... ای زن !
** ** **
حشمت امید

 

عشق مگر گفت

دف دفن گشت و بریدند رگ ِ چنگ و هنر مُرد

مرغ  ِ آواز و گل ِ زخمه به سر پنجه ی تر مُرد

رقص دیگر نشود رشته ی پیوند  ِ محبت

تا زبان دشنه ی دشنام شد و شیروشکر مُرد

بلبلی زنده دلی مست نخواند به چمن زار

گل پریشان که سپیدار به صد زخم  ِ تبر ُمرد

از دهن گند ِ خرافات  ِ عرببافته ریزند

کمر ِ شعر شکستند و خریدار ِ گهر مُرد

هست گرمای محبت نه زمستان ِ ابد را

نفس ِ مهر ِ مروت ، اثر ِ سِحر ِ سَحرَ  مُرد

جوی ِ پر مرثیه شد چشمه ی چشمان ِ تو مادر

که جگرگوشه ی تو ، بازوی برنای پدر مُرد

با خیالت وطنا زیسته یک عمر به تبعید

آنکه همگام  ِ نخستین ِ قدمش سوی سفر مُرد

با همه واهمه از مرگ  ِ هنر ، عشق مگر گفت 

     زندگی کن که دلت کُشته شد اما نه جگر مُرد 

منصور سایل شبـآهنگ

از من رمیده ای و من ساده دل هنوز
بی مهری و جفای تو باور نمی کنم
دل را چنان به مهر تو بستم که بعد از این
دیگر هوای دلبر دیگر نمی کنم
رفتی و با تو رفت مرا شادی و امید 
دیگر چگونه عشق تورا آرزو کنم
دیگر چگونه مستی یک بوسه تورا
دراین سکوت تلخ و سیه جستجو کنم
یاد آر آن زن ، آن زن دیوانه را که خفت 
یک شب بروی سینه تو مست عشق و ناز 
لرزید بر لبان عطش کرده اش هوس
خندید در نگاه گریزنده اش نیاز
لب های تشنه اش به لبت داغ بوسه زد 
افسانه های شوق تو را گفت با نگاه
پیچید همچو شاخه پیچک به پیکرت
آن بازوان سوخته در باغ زرد ماه
هر قصه ایی که ز عشق خواندی 
به گوش او در دل سپرد و هیچ ز خاطره نبرده است
دردا دگر چه مانده از آن شب ، شب شگفت
آن شاخه خشک گشته و آن باغ مرده است
با آنکه رفته ای و مرا برده ای ز یاد 
می خواهمت هنوز و به جان دوست دارمت
ای مرد ای فریب مجسم بیا که باز
بر سینه پر آتش خود می فشارمت

فروغ فرخزاد

 

حکم غلط


بیزار از شبم سیاهی، دلم گرفت

بر قامت جوانه تباهی ، دلم گرفت

در حکم داس مرگ چه سر ها به باد رفت

حکم غلط ، دسیسه ، گواهی ، دلم گرفت

پرواز، کی؟ کجاست؟ پروبال بسته ها!

در بند ماندن ِ که نخواهی، دلم گرفت

بر شانه هاست بار سفر سوی سرنوشت

صد پیچراه ، جاده، دو راهی، دلم گرفت

طرح هجوم مرگ چه آسان پیاده شد

لبخند نحس ِ فتح ِ سپاهی ، دلم گرفت

دلتنگ از تهاجم و تاراج باغ ، آه!

در خاک خفته ، سبزه ی کاهی ، دلم گرفت

انجیلا پگاهی

 

حـــر ف ر نــــد ا نـــــه 

 

مکن بهانه بیا یک شبی به خانهء من

تو یی امید دل و صدق عاشقانهء من

رخ تو سیر ندیدم وعمر گشت تباه

که بی تو نور نباشد به آشیانهء من

تویی ضیافت عمرم خیال تنهایم


قرار دل شده ای عمر جا ودانهءمن

برای نغمهء هستی  توبهترین شعری

سرود مهر من ای رمز عاشقانهء من

دو چشم من برهت منتظر که می آیی

خیال وخاطر مو جی به هر کرانهء من

نماز عشق مرا تا سلام همراهی

قیام وقعده وتسبیح شا عرانهء من

کتاب هدیهء دستت که خاطرات من است

ملا ئک است که هر جا رود به شانهء من

و آن زمان که دودستت بروی دستم بود

صدای عشق تو بودی به هر ترانء من

اگر هرات روی در سفر دلم با تست

وطن خوش است مگر زود آ فسانهء من

برید را به غمت خوش نشانده ای سالیست

به چار فصل یکی بوده آب ودانهء من

  1.  نجیب ( برید) کشور دنمارک

 

غـربت بیــــــبـــــهـــــار

شاید بهار فلسفه ی فصل من نبود

از من به منطق نگه ی زندگی بگو

بی بهره از عدالت انصاف دیده ای

ظلمت تبار باغ سترون مرا فسرد

پتیاره های  دامن تا ریخ وخنده ها

سرخاب بنگ و سرمه ی افیون کوکنار

اینجا حکایت از وطن من شکایت است

خال لب نگار فرنگی فسون خواب

افیون حب طفلی من را حکایت است

ترسا به بزم صوت کلیسا به غمزه اش

با فور نی   به بسترساقی روایت است

دیریست دربساط تنعم نخفته ام

زیرا

بی بهره از عدا لت انصاف بوده ام

ظلمت تبار باغ سترون مرا فسرد

پتیاره های دامن تاریخ زاده شد

سر خاب بنگ وسر مه ی افیون کوکنار

اینجا حکایت وطن ما شکایت است

افیون چو خال زیر لب یار حب خواب

پیک نگاه بستر طعنم روایت است

آرام  نیستم

اینجا بهار نیست

غربت به بیبهاری من خنده میکند

نیم روز شهرغربت کشور فنلاند جمعه روز شهر تامپره حضرت ظریفی

 

ای وطن ، داغترین دوزخ دنیا شده یی

بـــــرسرملت خـــود،خط چلیپا شده یی

 

تیغ فرزند خودت، سینۀ پاک تودرید

زیر پـــــای قدم خویش،تۀ پا شده یی

 

دامـــن پاک توآلـــــوده به تریاک شده

همه مجموم توگشتند که لیلا شــده یی

 

هرکجا مینگری، نقش ونگارنسب است

به تماشای خودت، غرق تماشا شده یی

 

پاره شد صفحۀتاریخ تو از دست رقیب

تنـی ویــــرانه تر ازپیکر بودا شده یی

 

دوستان جمله زمینای توسیراب شدند

تو چرا تشنه تراز ساحل دریاشده یی

 

دیدۀ از خــــود وبیگانه، قدمگاه توشد

باهمه بیکسی ات ، محرم دلها شده یی

 

بــــعد ازین طاقت فریاد ندارد دل من

باخبر باش، که بازیچـــۀ دنیا شده یی

 

قصۀ عشق تو گرم است، به هر شهر ودیار

ای وطن، با توچه گردند که رسوا شده یی

 

سالها دست نوازش بسرت کس نکشید

چقدر پیش خودت بیکس وتنها شده یی

 

تــو مپنــدار که رفتیـــــم فراموش شدی

من فدای سرت ای خاک که بی ما شده یی

 

استاد یوسف کهزاد

 

دریغ


نخواست تا تو برایم ستاره‌چین باشی
حضور روشن آیینه‌ی یقین باشی
بلند سبز سپیدار شکوه لذت دیدار
خدا نخواست برایم تو همنشین باشی
طلایه‌دار بهاران، کمان رنگی باران
به تاج سبز سحرگاهِ من نگین باشی

سیاهِ پرده‌ی پرهیز را ز متن سکوت
شکسته، روشن چشمم تو نازنین باشی
سرود بارش خورشید ز آبشارِ صدات
ببارد، آیت اسطوره‌ی زمین باشی
صفای زمزمه‌ی عاشقانه‌های سحر
قصیده‌ی چمن و حرف واپسین باشی
نخواست تا تو برایم ستاره‌چین باشی
حضور روشن آیینه‌ ی یقین باشی
شعر نادیه به قلمرو فرهنگی انسان دردمندامروزی تعلق دارد وبا وسعت اصالت تاریخی خود، ارزش یک واقعیت جاوید را به خود اختصاص میدهد

 

رباعیات عمر خیام

 

این کــــوزه چـــون من عاشق زاری بوده ست
در بنــــــد سر زلـــف نگـــــــاری بـــوده ست
این دسته کـــه برگـــردن او می بینـــــــــــــی
دستی است که بر گـــردن یـــاری بـــوده ست

***

در کـــارگــه کـــوزه گری رفـــــتم دوش
دیــــدم دو هـــزار کـــوزه گویا و خموش
ناگاه یکـــی کوزه بـــر آورد خـــــــروش
کــو کوزه گر و کوزه خر و کوزه فروش 
***

از جملـــه رفتـــگان ایــــــن راه دراز
باز آمــده کیست تا بما گــــــــوید بــاز
پس بر سر این دو راهــــه آز و نیــاز

تا هیچ نمانــــی که نمی آیی بــــــــــاز

***

مائیم و مــی و مطــرب و این کنـج خــراب                                                          جان و دل و جـــام و جامه در رهــن شـراب
فارغ ز امیــــــد رحمــت و بیــــــم عــــذاب
آزاد ز خــــاک و باد و از آتــــــــــش و آب

زخم بهسود شعر داد خواهی

 

زخم بهسود  شعر دادخواهی
از گلوی زخم خورده بهسود به بزرگمردان)

خانه ات دیوار کن ، دیوار زن
وانگهی درسایه اش سیگار زن

استخوانم دود کن، بی نیشه نیست
جرعه جرعه از رگم بی خار زن

قابلی، منتو و ... می نازد به تو
سفره ی خالیی من را دار زن

هفت نسلت بیمه ی امضای توست
در حسابت دالروُ دینار زن

تا قلم گردید انگشتم ، نوشت
زخم از خود خورده ام ؛ نی دارزن

می نویسد نام تو ! خونم به سنگ
تو نخوان ، تو پشت کن، انکار زن

شارگم بوسید خنجر، گر کم است
هر چه دارم لست کن ، آمار زن

یک به یک بگذار در پیش رقیب
بار آخر عزتم  قیمار زن

نغمه های مست دیروزت چه شد؟

بی سُروُ بی لــَی شدی دوتارزن!؟

از گلویم تارهای ِ تازه گیر

با ملودی های نو گیتار زن

یک سبد احساس را گم کرده ام

ده به ده گمگشته ام را جار زن 

خواب سبزم را چرید از دره ها

این الاغ مست را افسار زن 

من غرور کوه بابایم هنوز

از غرورم شمله ی دستار زن

 

آخرین برگ

نـــــکتـــــــــــــــه

در روز دهم قوس 87 یک حمله انتحاری در پیش لیسه عالی حبیبیه رخ داد. گفته می شد که قصد حمله کننده، دیپلومات آلمانی و همراهانش بود که پس از دیدار پارلمان کشور، بر می گشتند.  در این حمله تعدادی کشته شدند که در جمع شهید شده گان، یک کارمند مسن شاروالی نیز شامل بود. او تنها نان آور خانه اش بود. من از این خبر، شدیداً متأثر شدم که آخر چرا ما قربانی می شویم؟

شعری که در پی می آید را برای او و کسانی که مثل او نا خواسته قربانی می شوند و یک فامیل، بدون سرنوشت میماند، تقدیم می کنم:ن برگ

خواب کردی یا که خوابت داده است؟

شاروالی یا جوابت داده است؟

زود تر جارو بزن، جارو بزن

صبح آیا نان و آبت داده است؟

جارویی رویای ات بی جان شده

حادثه جام شرابت داده است؟

بسته کردی بقچه ی عمرت چرا

دیپلوماسی نوش نابت داده است؟

انتحاری آمده از راه دور

آخرین برگ کتابت داده است؟

عصر امروز از گلوی کوچه ها

ابر بغض آلوده آبت داده است

***

ای پیامبر، بوی باران می دهی

بوی پاکی سکر نابت داده است

***

واه کاکا! کاکه بودی، مرگ چیست!

یاد تو جان را صلابت داده است

 احسان درویش برگرفته ازسایت چکیده                                

 

طمعه

 

مریم چقدر دلکش و طناز شده

رویایی ترین خاطره اش باز شده

  

مریم دو سه ماه ست که عمرش ده وچار

مست است، جگر گشته ودلباز شده

 

مریم همه واژه ست، ردیف است و عروض

بی رحم چه موزون و غزل ساز شده

 

مو بند کـَند، در نفس باد رها

در هر دم باد است:"عجب باز شده"

 ***

کالای شب خینه کشیده ست قدش

افسوس که او طعمه غماز شده

غرور خام

 

مردی که در خیال خودش برگ پخته بود

در غیرتش غرور زمان سخت بسته بود

 

یک شب شکست سنگ توهم غرور او

پیچید در خودش که چرا خام گفته بود

 

تنها که ماند خاطره ها را مرور کرد

خندید، گریه کرد، عجب دسته دسته بود

 

یک خانه درد گِـرد سرش گیج خورد

تف کرد روی هر چه که تا حال گفته بود

 

فردا ورق ورق شد و بر دوش باد رفت

گم شد در امتداد زمان هرچه جسته بود 

هشت مارس

 

دودِ  تنت  نگاهِ  مرا  کور می کند
از مرز عاشقانه  مرا  دور  می کند
زنبور شعر من به عسل تا که می رسد
اشک ات گلوی شعر مرا شور می کند
به هشت مارس تو را « رتبه » می دهد! آدم»
شعر مرا شعاری و ناجور می کند
وقتی که پای عشق و خرد می نهی به پیش
نا چار تکیه  بر عمل  زور می کند
با دست و پای بسته لبت بوسه می زند
آواز  خنده های  مرا  گور  می کند
****
!! « با او بگو « رفیق غیور و دلاورم
آخر مرا غرور تو « منظور » می کند
بازیچه های ذهن تو را باد می برد
شعر مرا شعور تو منشور می کند
****
بگذار  پاره  پاره  کند  دفتر مرا
معنی نمی دهد که مرا کور می کند
فردا غرور تاکِ من و آفتابِ عشق
یادِ مرا به  کام  تو انگور می کند 
 

راحله یار 

مرد ها جنگ ! تقصیرِ شماست

برگ  برگِ  گلشنم را باد برد

باغِ  ما را آتشِ  بیداد خورد

شعله میرقصید درمرگِ درخت

آه بود از ریشه تا برگِ درخت

اندک اندک گردِ ناچیزی نماند

لقمه ای بر فصلِ پاییزی نماند

خاطراتِ زخمی دیوار و باغ

لاله های دور را افشانده داغ

یک دو عاقل، یک دو عالم، یک دو مرد

از تبارِ گرم  یا از نسلِ سرد

نیـست تا گوید ز آتش باز ها

پرده را گیرد ز روی راز ها

یک سخن گوید که آتش باز کیست؟

جنس و قشرِ تفرقه انداز   چیــست؟

***

مرد ها جنگ  ! تقصیرِ شماست

عصر ها شد راه و رسم این جا خطاست

ضامنِ آتش شمایید و شما

باید آموزید از احساسِ ما

ضامنِ بربادی و رنج و نفاق

پُشته های کُشته ی بی اتفاق

کی در این نامردمی دستِ زن است

پیشه ی زن  دایما غم خوردن  است

زن  نبوده   عاملِ  رنجِ  بشر

مرد های جنگ باشند و شرر 

مروارید گمشده

 

صالحه وهاب واصل

نخستين مجموعه ى سروده هاى

خانم صالحه وهاب واصل «واهب» 

عنوان گزينه يى

از سروده هاى خانم واهب

محترمه «صالحه وهاب واصل»است

 كه اخيراً در شهر ليموژ کشورفرانسه توسط

 انتشارات باميان به همت محترم عارف عزیز به تیراژ

 پنجصد نسخه به چاپ رسیده است. اين كتاب كه حاوى بيشتر از

 یکصدو پنجاه پارچه از اشعارايشان در قالبهاى غزل وشعر آزاد مى باشد؛

 پوش وآرتدیزاین صفحات وتک بیت های زیبا با دیزاین های آرتستیک ورنگ

 های فوق العاده مرغوب وچشمگیرتوسط خطاط ونقاش چیره دست وشناخته شده ی

 کشور محترم عبد التواب وهاب دیزاین گردیده است.سراينده ى اين مجموعه  خانم

  وهاب واصل  يكى از سخنوران مستعد معاصر كشورست كه به

 سرعت چشمگيرى در ميان جامعه ى ادبى برونمرزى ما

 جا بازنموده؛ خود را به عنوان خانمى تثبيت نمود

كه توانايى پيشرفت در عرصه ى

شعر و شاعرى را دارا

مى باشد

   تا سه سال پیش خانم واهب دلتنگی هایش را به نظم می کشید؛ برخی از آنها را ثبت دفترچه اش می نمود؛ ولی اوراق زیادی که چنین سروده های او را به ذهنِ کاغذین خویش سپرده بودند؛ یا نزد دوستانش باقی می ماند و یا اینکه راه باطله دانی ها را در پیش می گرفت؛ ولی هنگامی که یکی از سروده هایش برای نخستین بار از طریق سایت کابل ناتهـ به نشر رسیده، مورد استقبال ادبدوستان قرار گرفت، همکاری او با مطبوعات برونمرزی و پایگاه های شبکه ی تارنمای جهانی به گونه ی گستره تری استمرار یافت؛ شعرش در مسیر تکامل به راه افتاد و خودش نیز تا موقعیت گرداننده گی و سردبیری مجله ی فصلنامه ی بانو وموقف مدیریت مالی در کمیسیون سرتا سری زنان هالند؛ به شکل «افتخاری» پیشرفت

   هرچند خانم واهب تا مقطع فوق لیسانس در رشته ی تجارت و مارکیتنگ تحصیل کرده؛ ولی مجبوریت ارتزاق و کم بودن امکانات در رشته ی خودش؛ واردارش نموده تا در کشور هالند، رشته ی نرسنگ را فراگیرد و درین ساحه مشغول به کارِ شاقه ی شباروزی گردد؛ اما عشقی که از عهد کودکی به شعر و ادب در نهادش دارد؛ و میراث معنویی که از پدرِ ادیب، شعرخوان و شعردوست برای او و خواهر موزون طبعش خانم سامیه واصل هدیه شده، ذهن آنان را چنان با شعر پیوند داده که هیچ زمانی نتوانسته اند خوانش آفریده های بدیعی سخنوران متقدم و معاصر را فراموش کنند. درین میان خانم واهب به علت شنیدن اسامی بیدل و حافظ و خاقانی و امثالِ شان در ایام کودکی بیشتر به مطالعه ی ادبیات کلاسیک منهمکست و از همین جهتست که سایه ی سنگین ادب متقدم بر سروده هایش وضاحت تمام داشته، حتی در تلاشهایش برای گرایش به ادبیات جدید نیز از جهت ساختار شعر و هم از جهت زبان خالی از تأثیر قابل توجه ادبیات گذشته ی ما نیست

 سروده های خانم واهب از سه سال به این طرف پیوسته در حال انکشاف بوده، پیش از همه سرودن اشعار مردانه را که به سان مخفی بدخشی، محجوبه ی هروی، عایشه ی درانی و رابعه ی بلخی در قید قلم می آوردند، ترک گفته، می کوشند تا احساسات ظریف زنانه را در آفریده های ادبی خویش بازتاب دهند

   سعی این سخنور گرامی برای یافتن راه و روش تازه و سبک آفرینی نیز با موفقیت به پیش میرود و گاهی سبب آن می شود که تفاوت در طرزِ سخنش آنچنان زیاد باشد که خواننده را به تردید وا دارد که سراینده هردو سبک او باشد؛

    مجموعه ی مروارید گمشده که حاوی تجربه های نخستین خانم واهبست؛ با چنین هوایی که گفته آمد، گردآمده است؛ و خوشحالم که ایندم این مجموعه یی زیبای سروده های یکدست، دلنشین و ناب ایشان را نزد خویش دارم که نتیجه ی گذاشتن گام های استوارانه ی وی میباشد، پخته گی و برازنده گی سخن خانم صالحه وهاب واصل «واهب» پخته تر و ثابت تر باد و استعداد درخشان شان شگوفان.

داکتر اسدالله شعور

تورنتو  21 عقرب 1389ش/12 نوامبر 2010م 

و اينهم چند پارچه ى گزيده 

گمشده

 

چقدر شوم به خود گم كه شوم ز خويش پيدا

چقدر دو ديده بندم كه شوم زديده بينا

منم آن سلول بيرنگِ جهان رنگ هستى

چقدر روم ز رنگم كه به رنگ گردم احيا

مه روشن سما گشته حجاب شمس هستى

چقدر حجاب بايد كه نهان كنم هويدا

به نظر نميرسم من ز بلنديى خودى ها

چقدر ز چشم افتم كه شوم به چشم پيدا

«واهب» رخ روشنم چه مستور غبار شيشه

چقدر غبار بايد كه شوم زلال آرا

هالند 29 اگست 2009م

ژرفای عشق

 

كاخِ دلم به عشق تو تعمير ميشود

هر خواب من به نام تو تعبير ميشود

بر صفحه صفحه ى دل من نقش ميشوى

با رنگ عشق نام تو تحرير ميشود

در هر نظر به ديده ى من جلوه مى كنى

ژرفاى جان ز نور تو تنوير ميشود

در معبد خيال من اندر حريمِ جان

 اسرار و راز و عشقِ تو تفسير ميشود

مرغ دلم به هر طرفى بال و پر كشد

آخر به دام صيد تو در گير ميشود

گر جلوه هاى عشق تو با خامه يى ز مهر

روى ورق نويسم اساطير ميشود

هر نام بر زبان دلم غير نام تو

در باورم وسيله ی تكفير ميشود

مدهوش گشته ميروم از خويشتن؛ در آن

خلوتگهى كه روى تو تصوير ميشود

من بنده ام به عشق تو اى صاحب كمال

ما را هماى بخت تو تقدير ميشود

از هر زبان كه نام تو مى آيدم به گوش

فرياد هم ز عشق تو تكبير ميشود

«واهب» كه پُر ز حيرت اسرار عشق تست

بنشسته پشت در گهى تو پير ميشود

24/1/2010م

شکست عقل

 

براى ديدنت در چشم من رسم نظر بشكست

صدا فرياد شد اندر سكوت و در اثر بشكست

ترا تا ميرسم در هر قدم آيينه مى بينم

كه از نورت شهاب شمس در گرد قمر بشكست

چه سان نا باورى ها در تن شب كرده پنهانت

كنون از باورم شب پيش پاى سايه سر بشكست

شدم از واژه خالى تا ترا در خويشتن ديدم

كه چشم حيرت آمد گفتنى را با بصر بشكست

هماى جلو ه ى تو مى كشاند تا به افلاكم

رسيدن تا به تو؛ هم قامت من، هم كمر بشكست

نگين ديد ه ى بيرنگِ باز عشق را نازم

كه مرغ تيز چنگالِ هوس را بال و پر بشكست

چكيد از چشم ابر عقل گوهر دانه ى از عشق

صفاى شيشه سنگ خاره را زير و زبر بشكست

ز عشق ماهرويان جهان افسرده شد «واهب»

تنش از عشق رويت جان گرفت و خود به بر بشكست

15/1/2010م

مرواريد گمشده

سرگشته و سرگران و منگم بى تو

 بى روحم و سردم و چو سنگم بى تو

آواى خوشت اگر بگوشم نرسد

خاكسترى در كنار گنگم بى تو

آشوب انجمن

اينبار غزل زيبای از غزلسرای نازک خيال و چيره دست معاصر رهی معيری انتخاب نموده ام . ميدانم که حتما اين غزل زيبا را قبلا هم  شنيده  باشيد ولی اين را کی بهتر از شما  صاحب دلان ميداند که شنيدن مجدد يک غزل زيبا و ناب مانند گلی خوشبوی است که هر بار از لابلای ورقهای خوشبو اش عطر احساس مهر عاطفه و عشق به مشام دل و جان شنونده ميرسد.

 

آشوب انجمن

مرو که با دو لبت گفتگوی من باقيست

هزار شکوه سرودم ولی سخن باقيست

چو برق ميروی از آشيان ما بکجا ؟

هنوز مشت خسی بهر سوختن باقيست

به عيش کوش و ز غم های تازه باک مدار

گرت پياله يی از باده يی کهن باقيست

شبی در حلقه رندان حديث موی تو رفت

گذشت عمری و آشوب انجمن باقيست

دمی نشستی و رفتی ولی به محفل ما

هنوز بوی گل و عطر ياسمن باقيست

اگرچه گردش گردون مرا هلاک نکرد

ولی ز گردش چشمت اميد من باقيست

بهار حسن تو نازم که صد چمن پژمرد

ولی طراوت گلهای اين چمن باقيست

به پای دوست سر افشاندن است وجان دادن

بهانه که مرا بهر زيستن باقيست

ز دست غير مرا شکوه نمانده رهی

ولی شکايتم از دست خوشتن باقيست

هوای گریه دارم

 

ای هم نفس ! با من بمان ، امشب هوای گریه دارم

این لحظه های غربت و غم را برای گریه دارم

دارم غمی پنهان گداز و دیده ی چشمم گـُواه است

در برق این آئینه ی روشن صفای گریه دارم

من بی بهارم ، قاصد پائیز توفان زای تلخم

من ابر ِ باران خیز غمگینم ، هوای گریه دارم

با یاد آن گل زیبا که از این باغ توفان دیده رفت

چون جویبار فصل پائیزی نوای گریه دارم

دارم لبی نا آشنا با خنده های شادمانی

اما نگاهی دردمند و آشنای گریه دارم

تا کی نگریم ؟ پنجه ی بیداد تنهایی مرا کُشت

امشب در این خلوت امید، های های گریه دارم

زین کلبه ی غمگین مرو ، تا سر به دامانت گذارم

در کنج این غربتکده ماتم سرای گریه دارم

بر شانه ات سر می نهم تا با فراق دل بگریم

با این همه اندوه خود ، شادم که جای گریه دارم 

 

شیشه تقدیر

با عرض سلام و ادب خدمت یکا یک از دوستانی که با صفای حضور شان این کاشانه را گرمی میدهند  این هم سروده ی از کتاب پیام زن که تقریبا پانزده سال قبل تولد گردی

                               شیشه ء تقدیر

شاخ بی برگم زفیض نو بهار افتاده ام

در تنور یاء س هم   امید وار افتاده ام

اشک سرد نامرادی ام که از ژرفای غم

چون سیه بختان زچشم روز گار افتاده ام

می تپد قلبم به سینه از حضور تیر غم

صید خون آلوده استم بی قرار افتاده ام

یکد لی و با همی باشد شعار روز من

زین دورنگی ها عزیزان سوگوار افتاده ام

زاده ء طوفانم و از گردش چرخ  فلک

های های خسته ای در چشمه زار افتاده ام

دلپسند من نباشد خانه و بازار و ده

شبنم دشتم ولی در کوهسار افتاده ام

چون خزان افسرده ام اندر بهار زنده گی

برگ پائیزم میان لاله زار افتاده ام

شیشه ء تقدیر من بشکست از دست فلک

زین بد بختم به هر ره چون غبار افتاده ام

دوبیتیها

رازی که بر غیر نگفتم و نگویــــــــم

بادوست بگویم که او محروم رازاست

************************

ترا دوست داشتن برای من عبادت است    ازتو دور بودن برای من قیامـــت است

آزادی عشق تو برای من حاجـــت است   دیدن رخ ماهیت برای من زیا رت است

************************

رنگ ها داشت بهار من و مالیک چه سود

گل ایــــــــــن باغ نــخندید به کام دل مــــا

*************************

معنی بلند من فهم تند ی مــــــــــــیخواهد

سیر فکرم آسان نیست کوهم و کوتل دارم        بیدل

**************************

زندگی کوتاست آنقدر کوتا که تصوهم کرده نمیتوانی

وقتی بدنیا آمدیم در گوشمان آذان گفتند زمانی که مردیم  

  برایمان نماز خواندن

و زندگی چقدر کوتاه است ... فاصله بین نمازو آذان

***************************

گفتم : ترا شرین منی ، گفتی: تو مرا فرهادی مگر ؟

گفتم : خرابت میشوم ، گفــــــــــتی : تو آبادی مگر؟

گفتم : ندادی دل به من ،گفتـی : تو جان داری مگر ؟

گفتم : زکویت میروم ، گفتـــــــــی : تو آزادی مگر ؟

گفتم : فراموشم مکن ،گفتــــــــی : تو دریادی مگر ؟

***************************

سیه چادرمراپنهان ندارد

نمای رومراعریان ندارد

چوخورشیدم زپشت پرده تابم

سیاهی هانمی گردد نقابم

توکزشهرطریقت هابیایی

به موی من چراره گم نمایی؟؟!

به جای روی من ای مصلحت ساز

به روی ضعف نفست پرده انداز

*********************

: ازبلای چادری هریک سیه پوشیم ما        اینهمه ذلت برای جمع نسوان تابه کی

   دریغ ودرد تا گفــــــــتم که هـــــستم         نوا را از زبان  من گـــــــــــــــــــستند 

چوفریادی زدم ازدســـــــــــت ظالــم         زدند مشـــــت  ودهانم  راشکــــــستند 

              **********************************

حـــــسن مــــــــهــــــر ویــــــان اگــــــــر بــــــــود ایـــــــزد در کـــلام

ایــنقدر در سـور ه ی یـوسف چــــــــــرا  پـــــــــــیـــــــچــــــیـده است

توکه شب به باغ شعرم

 

سلیمان راوش

توکه شب به باغ شعرم ، لب خویش میگشایی

همه مرغکان خموشن اند ،چو تو نغمه خدائی

دیگرم گلی نروید ، که ببویم من تن تو ؟

که تودرمقام گل ها ، گل بی خزانی مائی

چو به خواب من بیائی همه شب ستاره چینم

همه را به خاک پایت فگنم چو روز بیائی

فلکم نداده یک د م ، که گذارم من همان د م

همه عشق و هست و بودم به کفی او از برائی

تن من بسوزد هر شب چه چراغی در مزاری

به امید آنکه روزی تو به خانه ام بیائی

نروم به مسجد و دیر ، نکنم به سجده سر خم

ک تو درمکان هستی ، همه مظهر خدائی

نکنم به جام می تر ، لب خشک خواهش خویش

که زجرعه لب تو ، نکنم شبی گدائی

سحری به گریه گفتم ، چه شبی درازی بگذشت

زخدا ندا شیندم ، که شبی دگر بیائی

جرقه های آه من ستاره ریزمیشود

 

شب است و شعر می‌زند شرر به لحظه‌هاى من

ز شوق شانه می‌كشد به رشته صداى من

چه آتشى است واعجب كه آب می‌دهد مرا

و عطر روح می‌دمد به پيكر هواى من

ندانم از كدام كوه، كدام كوه آرزو

نسيم تازه می‌وزد به فصل انتهاى من

ز ابر نور می‌رسد چنان زلال روشنى

كه نيست حاجتى دگر به اشك‌هاى‌هاى من

جرقه‌هاى آه من ستاره ريز می‌شود

به عرش لانه می‌كند كبوتر دعاى من

سرشك بيخودانه ام به خط خط كتاب او

نگاه كن چه بى بهانه می‌چكد خداى من

ز حرف حرف دفترى ز واژه واژه محشرى

قيامتى رسيده از سكوت ديرپاى من

مخر، مدر، حرير وهمى مرا كه خوشترم

به شب كه شعر می‌زند شرر به لحظه‌هاى من

چه بگريم، چه بخندم، چه بميرم، چه بمانم

 

نيست شوقى كه زبان باز كنم، از چه بخوانم 

من كه منفور زمانم، چه بخوانم چه نخوانم 

چه بگويم سخن از شهد، كه زهر است به كامم

واى از مشت ستمگر كه بكوبيده دهانم

نيست غمخوار مرا در همه دنيا كه بنازم

چه بگريم، چه بخندم، چه بميرم، چه بمانم

من و اين كنج اسارت، غم ناكامى و حسرت

كه عبث زاده‌ام و مهر ببايد به دهانم

دانم اى دل كه بهاران بود و موسم عشرت

من پر بسته چه سازم كه پريدن نتوانم

گرچه ديرى است خموشم، نرود نغمه زيادم

زان كه هر لحظه به نجوا سخن از دل برهانم

ياد آن روز گرامى كه قفس را بشكافم

سر برون آرم از اين عزلت و مستانه بخوانم

من نه آن بيد ضعيفم كه زهر باد بلرزم

دخت افغانم و برجاست كه دايم به فغانم

نادیه انجمن

یادهای آبی روشن

 

ايا تبعيديان كوه گمنامى

اى گوهران نام‌هاتان خفته در مرداب خاموشى

اى محو گشته يادهاتان، يادهاى آبى روشن

به ذهن موج گل آلود درياى فراموشى

زلال جارى انديشه‌هاتان كو

كدامين دست غارتگر به يغما برد تنديس طلاى ناب روياتان

درين طوفان ظلمت‌زا

كجا شد زورق سيمين آرامش نشان ماه پيماتان

پس از اين زمهرير مرگ‌زا

دريا اگر آرام گيرد

ابر اگر خالي كند از عقده‌ها دل

دختر مهتاب اگر مهر آورد، لبخند بخشد

كوه اگر دل نرم سازد، سبزه آرد

بارور گردد

يكى از نام‌هاتان، بر فراز قله‌ها

خوشيد خواهد شد

طلوع يادهاتان

يادهاى آبى روشن

به چشم ماهيان خسته از سيلاب و

از باران ظلمت‌ها هراسان

جلوه اميد خواهد شد

آيا تبعيديان كوه گمنامى

کوچه

 

بي تو مهتاب شبي باز از آن كوچه گذشتم 
همه تن چشم شدم خيره به دنبال تو گشتم 
شوق ديدار تو لبريز شد از جام وجودم 
شدم آن عاشق ديوانه كه بودم 
در نهانخانه جانم گل ياد تو درخشيد 
باغ صد خاطره خنديد 
عطر صد خاطره پيچيد 
 يادم آمد كه شبي با هم از آن كوچه گذشتيم 
پر گشوديم و درآن خلوت دلخواسته گشتيم 
 ساعتي بر لب آن جوي نشستيم 
تو همه راز جهان ريخته در چشم سياهت 
من همه محو تماشاي نگاهت 
آسمان صاف و شب آرام 
بخت خندان و زمان رام 
خوشه ماه فرو ريخته در آب 
شاخه ها دست بر آورده به مهتاب 
شب و صحرا و گل و سنگ 
 همه دل داده به آواز شباهنگ 
يادم آيد تو به من گفتي از اين عشق حذر كن 
لحظه اي چند بر اين آب نظر كن
آب آيينه عشق گذران است 
تو كه امروز نگاهت به نگاهي نگران است 
باش فردا كه دلت با دگران است 
تا فراموش كني چندي از اين شهر سفر كن 
با تو گفتم حذر از عشق ؟ ندانم
سفر از پيش تو ؟ هرگز نتوانم 
روز اول كه دل من به تمناي تو پر زد 
چون كبوتر لب بام تو نشستم 
 تو به من سنگ زدي من نه رميدم نه گسستم 
بازگفتم كه تو صيادي و من آهوي دشتم 
تا به دام تو در افتم همه جا گشتم و گشتم 
حذر از عشق ندانم 
سفر از پيش تو هرگز نتوانم نتوانم 
اشكي از شاخه فرو ريخت 
مرغ شب ناله تلخي زد و بگريخت 
اشك در چشم تو لرزيد 
ماه بر عشق تو خنديد 
يادم آيد كه دگر از تو جوابي نشنيدم 
پاي دردامن اندوه كشيدم 
نگسستم نرميدم 
رفت در ظلمت غم آن شب و شبهاي دگر هم 
نه گرفتي دگر از عاشق آزرده خبر هم 
 نه كني ديگر از آن كوچه گذر هم 
بي تو اما به چه حالي من از آن كوچه گذشتم

از: فريدون مشير ی 

مادر

 

ساحـل آزاد گان در مهـر مادر بـوسـه هــاست
این چه انگیز است یارب! زن بسان کیمیاسـت

حــــریت ،آزاده گی ، رسـم صفای طیـنت است
در تواین توصـیـف میـبینم واخلاصـم بـجـاست

مـادران بــسـیــار ازبـطـنـی کــه آدم زاده انـــد
هــرزنـی مادر نـباشــد، مادری ها ،ما سواست

از دو جـنـس مختـلف،  تــزویــج آدم مـیـشــود
آدمـیـت در بــســاط مــردمـی هـا تـا کـجـاســت

کـاش مادر هـا هـمـه مانـنـد تـــو مــادر بــــدی
ای بــسـا مادر  که مـر فـرزنــد را دام بـلاسـت

خود نمیدانـم پـیامـم زین سـخن شـد شعــر، تر
نازنین مهـرم! بدرگاهت گهــی طبعـی جداسـت

با وفـا خــو کـرده ام مادر! تـو شـیـرم داده ای
سالها شـد کـین لبانـم تـشـنـهء شـیر شـماســت

حضرت ظریفی شهر تامپره کشور فنلاند صبح یکشنبه مطابق به روز مادر

شیر دروازه و آسمائی


کجا فریاد و غوغایی ، رسد از ما به آن بالا
که ره تا بیکرا ن تاریک و افسو ن است
در این ما تم سرا ، خوابید ه غم یک سر
افق تاریک و وادی دور وهرسوماتم و خون است
به قلب داغدارم ، ناله ها و شور مجنو ن است
چمن یکسر چراغان بود و اکنو ن تیر و تار است
تما م کوه و صحرا رخت ما تم را به تن کرده
د لم از د ید ن دون سفله گان دهر بیزار است
د لم از غربت و از وادی سر سبز در تنگ است
گمانم آفتاب مرده و مردم سیه پوش است
همه دریاست توفانی ، کنون غم راست ارزانی
سرا سر ما تم و اندوه درجولان و درجوش است
پس از اعدام کبک و آن پرستو ها
پس از زندانی فاخته ، پس از مرگ قناری ها
در این وادی تو غیرغم نبینی یک دلی را شاد
ز پا افتد مگر، آن جره باز و آن شکاری ها 
اگر از شهر ما تمزا، دوباره زنده بر گشتم 
اگر همراه ما بودی و با گلبانگ آزادی
لبان بی فروغت را ، فروغ تازه خواهم داد
برایت شعر خواهم گفت به اوج شیر و آسمایی
اگر افغانستان من ، به سان تاج شاهان شد
اگرهم دشت و دامانش به سان خلد رضوان شد
اگر آن لاله رویانش به مثل، حور دوران شد
« وفا » رخت سفر بنددکه کار جان به جانان شد
   11.6.2010             استاد عبدالله وفا                 ویانا

عریان


دوشيزگان شعــــــرم اگر نيست برقع پوش
عريانی رهيــــــــــدن زن کرده روی دوش
احســــــاس را چو پيرهن از تن کشيده اند
از چنگ منــــــکران همه دامن کشيده اند
اين راهيان که آمـــــده از راه عشـــــوه ها
در سوز و ساز و ناز و نياز و کرشمه ها
ايـن عاصــــيان که پرده دريدند ز راز ها
اين چـاک دامنـــــــــــان تر و يخه باز ها
اين دلـبران که ظـــاهريان را بـرند ز ره
پنهــان گران حق مرا می کنــــــــــند تبه
پيکر نمــايی ام چـو کند واعظـان خراب
بازو کــــشيده ها نشوند عاصـيان حساب
از بهار سعید

جنگ

 

    همه جا دکان رنگ است همه رنگ می فروشد

 دل من به شیشه سوزد،همه سنگ میفروشد

                                                                                    رازق فانی

 

همه جا بساط جنگ است، چه زجنگ می فروشد؟

سر و پا و گرده و دل، به تبنگ می فروشد

 

همه صاحبان قدرت، همه عاملان جنگند

یکی آب وخاک میهن، یکی سنگ می فروشد

 

همه مردمان جنگی، همه قلبهای سنگی

گج و رنگ خانه هارا، به کلنگ می فروشد

 

زکجا طناب یابم؟  که سرم بلند گردد

که چه هم وطن به کابل، به فرنگ می فروشد

                                                      

همه گان به مثل بُمبِ به سراغِ دیگر آیند

همه کاسبان جنگی، که سُرنگ می فروشد

آدمي‌ دو قلب دارد

 

آدمي‌ دو قلب دارد: قلبي كه از بودن آن با خبر است و قلبي كه از حضورش بي‌خبر
قلبي كه از آن با خبر است همان قلبي است كه در سينه مي‌تپد

همان كه گاهي مي‌شكند

گاهي مي‌گيرد و گاهي مي‌سوزد

گاهي سنگ مي‌شود و سخت و سياه

و گاهي هم از دست مي‌رود

با اين دل است كه عاشق مي‌شويم

با اين دل است كه دعا مي‌كنيم

با همين دل است كه نفرين مي‌كنيم

و گاهي وقت‌ها هم كينه مي‌ورزيم

اما قلب ديگري هم هست. قلبي كه از بودنش بي خبريم

اين قلب اما در سينه جا نمي‌شود

و به جاي اينكه بتپد... مي‌وزد و مي‌بارد و مي‌گردد و مي‌تابد

اين قلب نه مي‌شكند، نه مي‌سوزد و نه مي‌گيرد

سياه و سنگ هم نمي‌شود

از دست هم نمي‌رود

زلال است و جاري، مثل رود و نسيم

و آنقدر سبك است كه هيچ وقت هيچ جا نمي‌ماند

بالا مي‌رود و بالا مي‌رود و بين زمين و ملكوت مي‌رقصد

اين همان قلب است كه وقتي تو نفرين مي‌كني او دعا مي‌كند

وقتي تو بد مي‌گويي و بيزاري او عشق مي‌ورزد

وقتي تو مي‌رنجي او مي‌بخشد

اين قلب كار خودش را مي‌كند

نه به احساست كاري دارد نه به تعلقت

نه به آنچه مي‌گويي نه به آنچه مي‌خواهي

و آدم‌ها به خاطر همين دوست داشتني‌اند

به خاطر قلب ديگرشان

به خاطر قلبي كه از بودنش بي‌خبرند

زن

 

هنوز از نسل پیدا گشته ی دست چپی خواهر؟

هنوز آن بی صدا وبی زبان و بی گپی خواهر؟

 

گلویت صاف کن، آواز خود را آشکارا کن

برویی صخره ها سر زن، و طوفان مثل در یا کن

 

اگر نه، خواهرم رویی زبانت زنگ می گیرد

گلویت، چشمه ای فریاد را هم منگ می گیرد

 

بیا رگبار از فریاد خود آغاز کن خواهر

تو آن عنقایی آزادی، بیا پرواز کن خواهر

 

تو در سیر و پیاز و آتش گلخن نمی گنجی

تو کوه موج های نوری در روزن نمی گنجی

 

تودر دیوار زندان های این و آن نمی گنجی

تو در نان وکباب روی دسترخوان نمی گنجی

 

تو آن انبار از حرفی که چندین قرن سرپوشی

توآن سیلاب فریادی، که تا امروز خاموشی

 

نمی خواهی که یک آزاده باشی زن، زمانش نیست؟

که از نخها بیرون آیی و از سوزن، زمانش نیست؟

 

تکان بر دست و بالت دِه، اسارت تابکی خواهر ؟

اسیر بغضهایی ننگ و غیرت تا بکی خواهر ؟

 

تو در قرن چنینی هم تجارت میشوی خواهر

بکام مرد سالاری تو غارت میشوی خواهر

 

بیا، گامی بیرون از چار چوب بندگی بگذار

قدم بر پلّه هایی واقعی یی زندگی بگذار 

بیا و آن چه داری بعد ازین بر خویش باور کن

بیا و رایت پر خون آن چِل دختران سر کن

 

بیا وگام خود با گام آن مردان برابر کن

که از خون مایه ها دارند، یک تصویر دگر کن

 

بیا چشمان زن هایی وطن در انتظار توست

بیا خوکان زن خواران دگر تنها شکار توست

 

بیا کمتر ز رنگ چشم و ناخن مدح کن ای زن

بیا و قلّه هایی هستی یی خود فتح کن ای زن

 

تو انسان زا و انسان زاده ای، انسانیت از توست

و این انسانیت، والا ترین مسئولیت، از توست

دوست داشتن دلیل و برهان نمیخواهد

تو را من دوست می دارم

دوست داشتن دلیل و برهان نمی خواهد

اگر صد بار و با صد بهانه عشقم را رد کنی

من سر افراز تر از قبل به سوی تو می آیم

دلِ دیوانه ام عشقت را ارزان نمی خواهد

من افتاده تر از پیش جلوی تو زانو می زنم

 گریه می کنم

تعظیم در برابر شکوه تو از شأن من نمی کاهد

تو را من دوست می دارم

این را هر کس می داند همرهم

هر قسمت از وجودم را به خاطر عشق تو می دهم

تو را من می خواهم با تمام جانم

می خواهم برایت بمیرم، چرایش را نمی دانم

تو را من دوست می دارم

اندازۀ سالهای عمرم

قد آرزوهایی که برای تو دادم

قد تمام اشکهایم که برای تو، به یاد تو می ریزم

تو را من می خواهم دیوانه وار

کاهگل خانه ام می داند دلی دارم بی قرار

تو را می خواهم مثل سایه در کنارم

اگر تو باشی چراغ خانه ام، دیگر آرزویی ندارم

به تو محتاجم ای تنها نیازم

اگر کمکم نکی تمام زندگی ام را می بازم

تو را من دوست می دارم

صمیمانه ترین احساساتم را تقدیم تو می کنم یارم

تو را دوست دارد کسی که نمی خواهد تنهایت بگذارد

برایش دنیا با تمام زیباییها بی تو دیدن ندارد

تو را می خواهم زیبای عشق آفرینم

هر غروب در ساحل منتظرت می نشینم. 

عاشق به معشوق میگوید

اصلآ ترجمه از یک قطعۀ (( آلمانی)) است ، اصل آن چنین میباشد

عاشق به معشوق میگوید

»من که قلب خودرا نثار عشق توکرده ام، آیا بازهم در پاکی عشق من تردید داری؟ معشوق پاسخ میدهد: تورا گوهر گرانبهاتر است که از قلب تو بیشتر می ارزد وآن قلب مادر توست. وقتی من عشق تورا باور خواهم کرد که این گوهر را بمن هدیه کنی. عشق به معشوق بر مهر مادری پیروز میشود. جوان میرود و دل مادر را از سینه او بیرون میاورد و قلب برکف به نزد معشوق باز میگردد. اما ناگهان پایش می لغزد و از قلب مادر که به زمین افتاده است، این صدا بر می خیزد: آه پسرم آیا پایت صدمۀ دید؟ «

قلب مادر

داد معشوقه به عاشق پیغام      که کند مادر تو بامن جنگ

هرکجا بیَنَدم از دور کند       چهره، پُرچین و جبین پر آژنگ

با نگاۀ غظب آلود زند       بر دل نازک من تیر خدنگ

از در خانه مرا طرد کند      همچو سنگ از دهن قلماسنگ

مادر سنگ دلت تا زنده است      شهد درکام من و توست شرنگ

نشوم یکدل و یکرنگ تورا      تا نسازی دل او از خون رنگ

گرتو خواهی به وصالم برسی      باید این ساعت بی خوف و درنگ

رَوی و سینۀ تنگ اش بدری     دل برون آری از آن سینۀ تنگ

گرم و خونین بمنش باز آری     تا برد ز آئینۀ قلبم زنگ

عاشق بی خرد ناهنجار      نه بل آن فاسق بی عصمت و ننگ

حرمت مادری از یاد ببرد      خیره از باده و دیوانه زبنگ

رفت و مادر را افگند به خاک      سینه بدرید و دل آورد به چنگ

قصد سرمنزل معشوق نمود      دل مادر به کفش چون نارنگ

از قضا خورد دم در به زمین      وندکی سوده شد اورا آرنگ

وآن دل گرم که جان داشت هنوز      اوفتاد از کف آن بی فرهنگ

از زمین باز چو برخاست، نمود     پی برادشتن آن، آهنگ

دید کزآن دل آغشته به خون       آید آهسته برون این آهنگ:

آه دست پسرم یافت خراش      وای پای پسرم خورد به سنگ

 

در فرجام این روز فرخنده و زیبا را بمثابۀ باشکوه ترین روز دنیا که آسمان و زمین از عظمت نام آن به وجد می آیند، از صمیم قلب برایت تبریک و تهنیت میگوییم و به جایگاه رفیع و مقام منیع ات سر تعظیم و احترام فروآورده و شعر زیبایی را از شاعر توانا استاد محمد طاهر »هاتف« که بنام پاک تو سروده شده نثار قدومت مینمایم

مادر

غیر مادر خلقتی اندر جهان بهتر نبود     بود پیغمبر ولی او نیز بی مادر نبود

رنگ وبو بگرفتۀ باغ وجود مادرم      این عرض ظاهر نمی گردید اگر جوهر نبود

در تمام عمر، مادر مهرو ماه من تویی      کی تمیز روزوشب میشد چوماه و خور نبود

یاد باد آندم که گرمم میگرفتی در بغل    راحت آغوش پر مهر تو در بستر نبود

دامن آسوده ات دارد چرا بوی بهشت     شیر پاکت را اگر سرچشمه از کوثر نبود

در تو ان و ناتوانی، در صباوت در شباب      چون تو دلسوزی بر اولاد بشر دیگر نبود

این توبودی یاد میدادی مرا یک یک سخن     دیگری تا دردهانم ریزد این شکر، نبود

کی بنوشم شهد شیر وکی روم در خواب ناز    جزتو آموزشگری هنگام خواب و خور نبود

بوده در نارامی ام شب تا سحر خوابت حرام    چون تودر شب زنده داری کوکب و اختر نبود

آنچه از اخلاق و ادب در مهد مادر یافتم     من نه خواندم در کتاب و ثبت در دفتر نبود

حسرت بی مادری ها مشکل لاینحل است    سهل بود ارباغ وقصرو مال و جاه و زر نبود

سجده برغیر از خدا بر دیگری شد ناروا    گر روا می بود،مهرابش بجز مادر نبود

جنت فرزند مومن زیر پای مادر است

کاش»هاتف« خدمتی میکرد بی کیفر نبود

با عرض حرمت  سید احسان» واعظی

سخت شر میده زچشمم نرگس


                  ساغر پر زشرابم خودت میدانی

                             گهی آتش گهی آبم خودت میدانی

                     عطش  ا ت ا ز لبم ا فزوده شود

                              شکل مرموز سرابم خودت میدانی

                     حذ ر ا ز آختن  خنجر مژ گا نم کن

                             ترک خونریز وخرابم خودت میدانی

                     در شبان طرب و شعر صفا

                          نمک قلب کبابم خودت میدانی

                 سخت شر میده زچشمم نرگس

                      گل  بهتر  ز گلا بم  خو د ت میدانی

           با غبا ن د ست  بد ا ر  ا ز چیدن

                سو سنم  ز ینت  آبم خو د ت میدانی

            ما هتا ب  شب  و  شعر  شاعر

                عکس اتش روی آبم خودت میدانی

              با ز  د ر  فکر  و صا لت  شد ه ا م

                       غرق در رنج و عذابم خودت میدانی

                 نیست جز زهر غمت قسمت من

                   از غمت خانه خرابم خودت میدان

جنون


 یک جنون بی رقم، معتاد می سازد مرا
 مست می سازد مرا دل شاد می سازد مرا
 گاه شور بیخودی  را  در دلم جا می دهد
گاه با نایِ غمی نا شاد می سازد مرا
 گاه جاری می کند در سینه ام دریای درد 
می برد تا نا کجا ، بر باد می سازد مرا
هر چه دارم می ستاند از من و با بی غمی
بی درک نابود و  بی بنیاد می سازد مرا
 هر شب این  دیوانگی و این جنون بی رقم
گریه شیرین بی فرهاد می سازد مرا
 خوب میدانم نگاه مست و بی پروای او 
 سردچار  هرچی بادا باد می سازد مرا
 در میان دفتر شعرم قدم چون می نهد 
 تلخ می سازد مرا فریاد می سازد مرا
شمس تبریزی من میگردد و گم میشود
 د رهوای جستجو بر باد می سازد مرا
 می رسم آخر به عرش کبریا  از خاطرش
 خانه اش آباد ، چون آباد می سازد مرا
 مژگان ساغر

تو کجایی؟

 

به کدام گوشه ی افتاده ی تو ؟ 

روی بوریای کی خوابیده ی تو ؟ 

به سرت سایه ی است ؟

یا که چون بی کس و بی خانه ی تو ؟

وقتی تو رفتی و چشمان من

خالی از تو و تصویرت گشت

هر کجا رفتم و گشتم

هرکسی را زتو پرسیدم و گفتم

شانه ها بالا شد

و جواب منفی بود

که ندیده اند ترا

و تو عمریست ازین کوچه سفر کردی و رفتی

بهترینم کجا رفتی که رفتی؟

تو چرا بر نگشتی؟